Onze eend was weg. Zomaar, plots.Maandagavond, zaten er alleen nog drie kippen en één bruine eend in het park. De witte eend, Frida, was verschwunden. Overal gezocht. Geroepen. Bij de buren aangebeld. Briefjes gehangen aan onze venster en bij de buurtwinkel van Karim. Maar de eend bleef weg.
Nochtans was het een speciale eend. Vorige zomer is er een nerts (of een andere grote marterachtige) in het park binnengedrongen, en heeft die alle kippen en één eend de strot overgebeten. Frida liep rond, mankend en met een gapende hoofdwonde. We kregen advies om ze af te maken, maar ons getreuzel betekende haar redding.
Tot maandag dus. Eergisteren, zaterdag, bracht papa eten naar de kippen en de andere eend, Fientje. Hij hoorde opnieuw gekwaak, en ging op onderzoek uit. Het kwam uit de buurt van het badje, maar daar was niks te zien. Dan maar het badje verversen.
En daar zat dus Frida! Al vijf dagen en nachten vastgeklemd in de rand van het schildpadbadje. Goed vuil, wat vermagerd, maar blij dat ze weer rond kon lopen. Hoe het zover is gekomen, is nog altijd niet duidelijk. Maar onze eend is nog niet aan haar eind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten