Eerst viel Wannes vanmorgen op zijn mond, bij de beklimming van de trap. Dan huilde hij heel erg, zeker een kwartier lang, goed luid, en bloedde het tandvlees van zijn voorste tanden. Dan probeerde hij in een boterham te bijten, en huilde hij nog erger. Dan haalde moeke een yoghurt uit, die hij niet wilde. Dan wilde Marie die yoghurt wel. Dan wilde Wannes toch die yoghurt. Dan wilde Marie haar yoghurt terug, en niet de nieuwe die papa haar gaf. Dan begon Marie te brullen. Dan kwam Suzanne er ook even tussen. Dan wilde Marie haar eten niet meer opeten. Dan gingen we naar boven, en ruimde papa de tafel af. Dan wilde Marie plots toch nog eten. Dan wilde ze niet alleen eten.
Sommmige mensen krijgen een geldprijs die naar hen wordt vernoemd. Sommige mensen een straat of een pleintje met hun naam. Maar Suzanne kreeg de grootst mogelijke eer.
Weet je hoe de onafscheidelijke pop van Victor De Pauw voortaan heet?
Suzanne haar lach is onmogelijk om te fotograferen. Telkens het fototoestel opduikt, verandert haar uitdrukking. En wanneer het toestel dan ook nog eens bliksemt, is het helemaal lastig om te blijven lachen. En toch is ze mooi, niet?
Ze kijkt je aan, en begint met een zacht meisjesstemmetje te praten. En ze kan ook al wat meer reclameren en huilen.
Het werkt zeker wanneer je haar antwoordt of vragen stelt. Marie en Wannes hebben dat ook begrepen: ze hangen voortdurend boven de wieg, en vragen haar 'Awel?' Verbouwereerd lacht ze terug, en brabbelt Suzanne erop los.
Naar jaarlijkse gewoonte (de vijfde keer?) kwam Liesbeths peuterklas op schoolreis in onze tuin. De eenden kregen vers water, er werd verkleed, in de zandbak gespeeld, met tractor en fiets gereden, op het klimrek gespeeld. Nieuw dit jaar waren twee tenten (één reuzegrote tent, van 4 op 6) en de grote hoeveelheid natte en vuile broeken (minstens zeven, voor 28 kindjes).
Marie en Wannes genoten ervan, maar zaten vroeg in bed - totaal uitgeput. Zoals de meeste kinderen van de klas, geloof ik. En Suzanne, die heeft overal doorheen geslapen.
De volgorde van deze blog is allesbehalve chronologisch geworden (wat een zin), maar hier is dus een foto van het verjaardagsfeestje dat Marie gaf voor de meisjes van haar klas, ongeveer een maand en een week geleden. Kan je onze kinderen herkennen?
Suzanne kan al enkele weken prachtig lachen, en kreunen.
Gisteren naar K&G, en wat minder nieuws: twee stevige vaccinatieprikken, en het advies om ze toch vaker dan drie keer daags te laten drinken. Maar ze is oh zo rustig...